Drie keer niet altijd scheepsrecht!

Bromo Tengger Semeru 100 Ultra, 2019, 170K (DNF ~100KM, +4291m, 23:00:00?)

Bromo, Sea of Sand, BTS170K 2019

Na de tweede DNF bij de BTS170K besloten om nog een derde en laatste keer deel te nemen. Niet direct het jaar erop maar in 2019. Daarmee was ook de vakantiebestemming voor 2019 bepaald. Nu is Indonesie een groot land met veel mogelijkheden voor de vakantie. We zijn er al verschillende keer geweest. Drie ging het naar Bali, een keer Java/Bali en een keer Java/Sumatra. Dit keer kiezen we voor Flores, we willen de Komodovaraan in het echt zien.

Na twee keer deelname is het parcours, sfeer en organisatie vertrouwd . Het grootste deel van het parcours heb ik al gelopen en de rest is te zien vanaf de startlocatie. Dat gaat hoofdzakelijke door de "Sea of Sand" en over de Bromo. Sfeer is prima, iedereen heeft er zin in en de vrijwilligers vriendelijk en behulpzaam. De organisatie is lerende en je merkt dat het elke keer beter gaat. Ook nu weer. Blijven natuurlijk altijd dingen waarvan je afvraagt "Waarom zo?" maar dat heeft voor een deel ook te maken met cultuur!

Donderdag 31 oktober
Het is dan ook een soort van thuis komen. Alles is vertrouwd. Veel gezichten zijn weer hetzelfde. Bij een aantal ken je zelfs de naam. Je wordt ook regelmatig aangesproken. Je wordt herkend van de vorige deelnames. Ophalen startnummer e.d. is dit keer ook relaxed. Is de hele dag vooraf ook al mogelijk. Via een aantal tafels krijg je je startpakket. Eerste tafel, controle gegevens, tweede tafel, de medische controle: bloeddruk en hartslag worden gemeten, derde tafel, controle van de verplichte uitrusting en dan als laatste de uitreiking van het startpakket. Het hoe en wat van de dropbags is nog niet bekend maar dat wordt nog bekend gemaakt. Een uur nadat we in het hotel zijn aangekomen heb ik het startpakket. Nu nog meer dan 24 uur voor de start, zaterdagochtend 00:01. Beetje rondlopen en niets doen. We hebben dit keer een kamer in het hotel waar ook start en finish zijn, net als veel andere lopers. Het is dan ook een gezellige drukte met lopers en supporters. Altijd lopen er lopers langs de vier tafels voor hun startpakket, in het restaurant zitten altijd wel ergens lopers om wat te eten of gewoon gezellig te kletsen.

Een gezellige drukte met lopers en supporters
Foto van Akbar Siddiq,https://bardiq.me/

De vier tafels voor het startpakket
Foto van Akbar Siddiq,https://bardiq.me/

Vrijdag 1 november
Enige wat ik nog moet doen is de dropbag droppen. Na het ontbijt bij een van de tafels langs om te vragen of het hoe, waar en wat al duidelijk is. Helaas nog niets bekend. Wordt later nog bekend gemaakt. Later dan nog maar eens vragen. Gisteravond hoorde ik van een van de deelnemers dat de route wordt aangepast. Dit net als vier jaar geleden door de bosbranden. Om 13:00 uur is een briefing dan ook meer details over de aanpassing. In de loop van de ochtend nog een paar keer navraag gedaan over de dropbag. Antwoord nog steeds hetzelfde. Het is niet duidelijk.

Nu ook nog opgeleukt met een dansgroep

De voorbereidingen intussen gedaan. Dropbag is gevuld, loopkleren liggen klaar en rugzak is gevuld. Nu alleen nog de dropbag droppen en de briefing. Daarnaast alleen nog wat rusten voor de start. Hazenslaapjes afwisselen met wat rondlopen. Net als gisteren weer een gezellige drukte met lopers en supports. Nu ook nog opgeleukt met een dansgroep. Dropbag intussen ook gedropt. Ik zag opeens in een hoek van het start/finish gebied een stapel tassen groter worden. Navraag leerde dat hier de dropbag werden verzameld. Nu alleen nog de briefing. Ze zijn er druk mee bezig, maar het inzicht van het hoe, wat en waar veranderen steeds. Uiteindelijk dan na 14:00 de briefing in het restaurant. Zal de details overslaan maar de briefing maakt het allemaal niet duidelijker! Gelukkig was er wel een GPX met de aangepaste route. Die geladen op mijn GPS. Daarnaast weet ik globaal de aangepaste route. Toch handig dat je de omgeving een beetje kent.

Onderweg zijn er wel overal vrijwilligers die kunnen helpen met de route. Echter die willen je altijd helpen. Als ze geen antwoord op je vraag kunnen geven vertellen ze hoe ze denken dat het is. Vaak is dat anders dan de organisatie heeft bedacht. In 2017 zijn bijvoorbeeld de beide koplopers in de verkeerde richting gestuurd met als gevolg een diskwalificatie voor beide.

Aangepaste route, BTS170K 2019

Zaterdag 2 november
00:01 de start. Over de rand van de caldera naar de afdaling in de "Sea of Sand". Schuin overstekken door de caldera en dat klimmen naar Puncak B29. Een pittige klim van 600 meter verticaal over een horizontaal stuk van een kilometer. Zigzaggende omhoog en regelmatig een handen en voeten stuk. Normaal doen we deze klim twee keer. Dit jaar drie keer i.v.m. de aanpassingen in het parcours. Na Puncak B29 gaat het een paar kilometer over de rand van de caldera om vervolgens af te dalen naar Ranu Pane. Vanaf hier zijn de grootste aanpassingen van de route. Hopelijk is alles duidelijk gemarkeerd! Zo niet heb ik mijn GPS als backup. Na Ranu Pane zit een lastig stuk. Een stuk afdalen met handen en voeten. De eerste keer was dit een onaangename verrassing. Zonder elkaars hulp kom je daar toen niet afdalen. De tweede keer was over en stuk van meerdere 100 meter spanband gespannen. Maakte het een stuk eenvoudigere maar voor je handen niet aangenaam. Dit jaar heb ik daarvoor speciaal de handschoenen meegenomen. Na Ranu Pane komen we eerst door akkervelden en via een gat in de heg verdwijnen we in de jungle. Maar dit jaar ziet de jungle er heel anders uit. De bosbranden hebben ook hier gewoed. Alles zwart, bomen zonder bladen en struiken afgebrand bij de wortels. Kilometers lang. Ik herken helemaal niets van de omgeving en denk een moment even dat we dit jaar het abseilen stuk overslaan. Niet dus, opeens sta ik aan de rand van de afgrond. Daar beneden zijn nog een paar lopers bezig met afdalen. De stukken spanband staan strak maar meerdere mannen op verschillende plekken aan een spanband is ondoenlijk. Er ontstaan een wachtrij op meerdere plekken tijdens de afdaling. Duurt dus over voor deze hindernis is overwonnen.

Puncak B29. Een pittige klim van 600 meter verticaal over een horizontaal stuk van een kilometer

Puncak B29. Een pittige klim van 600 meter verticaal over een horizontaal stuk van een kilometer
Track van Akbar Siddiq,https://bardiq.me/

In Ngadas is de eerste grootte rust. Hier ook de eerste plek waar dropbag liggen. Normaal is dit het 54 kilometerpunt. Nu door de aanpassingen van de route is dit het 25 kilometerpunt. Voordeel is wel dat je hier nu twee keer langs komt. Door de wijzigingen van het parcours kom je hier rond 120 kilometer weer langs. Mijn dropbag ligt bij Pananjakan. Is normaal 105 kilometer, nu 75 kilometer. Komt voor mij nu te vroeg. Jammer dat bij inleveren van de dropbag dit allemaal niet bekend was want Ngadas was nu voor mij een betere plek geweest voor de dropbag.

Alles loopt op planning. Mooi op schema. Als dit zo blijft kan ik morgenochtend rond 10:00 ontbijten in het hotel en daarna wat uurtjes slapen.

Na Ngadas is het allemaal bekend terrein. Niet alles gelopen maar gezien vanaf de rand van de caldera of gezien vanuit de auto. De gehele route kent voor mij drie moeilijk stukken. Ten eerste de klim naar Puncak B29, het abseil-stuk na Ngadas en de afdaling naar Jetak. Twee van de stukken heb ik al gehad. Nog een te gaan en vervolgens dan de klim naar Puncak B29 nog twee keer.

Na Ranu Pane zit een lastig stuk. Een stuk afdalen met handen en voeten.
Foto van Akbar Siddiq,https://bardiq.me/

Vanuit Ngadas gaat het weer richting de caldera. Via de rand gaat het naar Portal, vervolgens door de "Sea of Sand" naar Kandangan. In de laatste etappe naar Kandangan weer een totaal verbrand landschap. Anders een rolling hills gedeelte met gras tot kuit hoogte, boompjes en struiken. Soms best wel lastig. Het hoge gras maakte het wildspoor waar we over lopen onzichtbaar waardoor je onevenheden pas op het laatste moment bemerkte. Nu een stuk verbrande aarde met duidelijk zichtbaar wildspoor. Elke onevenheid is zichtbaar. Na Kandangan gaat het via akkervelden regelmatig afgewisseld met jungle naar Pananjakan. Ook hier nog regelmatig zwarte stukken. Maar dit lijkt het opzet. Ontginnen van stukken jungle voor meer akkerland. Hier en daar rookt het nog en soms zie je het ook nog branden.

Om 16:00 uur ben ik in Pananjakan. 16 uur onderweg, nog 18 te gaan. In Pananjakan ligt mijn dropbag. Voorraad aanvullen in de rugzak, schone sokken en schoon shirt. Koffie, Soto Ayam en nog meer lekkere dingen. Om 17:00 weer op pad. Volgende halte Jetak. Afstand 12.6 kilometer en over een uur donker. Eerste een stukje jungle en dan weer de akkervelden. Rond 19:00 uur de moeilijke afdaling naar Jetak. Na de afdaling een aantal kilometer naar de verzorging in Jetak. Vlak voor de afdaling naar Jetak begint het lichte regen. De afdaling is daardoor wat modderig maar gaat prima. Bijna beneden komt de echte regen. De tropische regenbui waar ze hier al maanden op wacht. Snel de regenjas aan en verder. Op naar de verzorging. In Jetak is het even zoeken. Donker, stort regen maken de markering onvindbaar. Door de koplamp zie ik alleen maar een gordijn aan regendruppen. Dingen verder dan een halve meter zijn moeilijk te zien.

Iets na 20:00 zit ik in de verzorgingspost. Dit keer gewoon bij iemand in de huiskamer. Twee lopers liggen languit op een veldbed. Op de bank ligt iemand onder een deken en nog twee man zitten op een stoel. Daarmee is de ruimte ook gevuld! Vloer is kletsnat, alsof je buiten loopt na een regenbui. Ik vind een plekje op de bank en neem wat te eten en te drinken. Buiten is het noodweer. Iedereen zit te balen, wat nu. Een heeft geen idee wat te doen, de andere heeft geen zin meer en de derde zit in de ontkenning en controleert de inhoud van zijn rugzak.

Ik heb ook geen idee wat te doen. Wachten? Maar dit kan nog uren duren! Nog maar wat eten en drinken. Na een half uur ben ik het wachten wel een beetjes zat. Intussen is er ook iemand van de organisatie in de verzorgingspost. Hij heeft extra markeringen aangebracht. Gele reflectie van ongeveer 30 centimeter lang.

Na nog een kwartier weet ik het. Ik ga verder. De regen kan nog uren duren en in de ruimte waar we nu zitten hou ik het geen uren vol. Regenkleding aan en de regen in. Buiten nog steeds de tropische stortbui. Water stroomt twee a drie centimeters dik over de weg. Bij de hoofdweg klinkt het als al bij een waterval. Links en rechts van de weg zijn goten van een halve meter diep. Met witte schuimkoppen buldert het water door de goot. De goten kunnen het water niet aan en stromen over. Hier en daar zijn ze verstopt en gaat het water kuit hoogte over de weg. Het is niet alleen water wat er langs me stroom. Het zit vol afval, afval dat zich de afgelopen maanden heeft verzameld langs de weg, op de erven en in de goot. Eigenlijk loop je in een riool. Volgende verzorging is op B29, 14 kilometer verder. Ik ben nog maar net onderweg maar een ding staat vast. Met dit weer ga ik niet nogmaals de 600 meter bijna verticaal omhoog naar Puncak B29. Het risico vind ik te groot.

Het weer veranderd niet, het parcours wordt steeds slechter. Gelukkig heb ik stokken bij me. Eerst gaat het via een stuk verhard, daarna is het hoofdzakelijk onverhard. Veel water, veel modder en tamelijk onbegaanbare paden. Uitgesleten motorbike sporen met links en rechts modder. Lang leven de stokken. Lopen aan een kant van het uitgesleten spoor en de stokken aan de andere kant voor het evenwicht. Dit is ongeveer het verhaal voor de volgende uren. Regen, modder, zoeken naar markeringen en je best doen om te blijven staan. Het gaat nu weer naar de rand van de calendra om vervolgens weer de "Sea of Sand" in te gaan. In Jetak hebben we al gehoord dat deze nu op veel plaatsen vol water ligt. Door de droogte van de afgelopen maanden neemt de grond geen water op en blijft er op liggen. De plek waar we de "Sea of Sand" weer in moeten is dezelfde af bij de start. Ofwel als ik daar ben is het nog drie kilometer naar het hotel.

DNF, afgelegde route, BTS170K 2019

DNF, hoogteprofiel afgelegde route, BTS170K 2019

Weer is niet veranderd. Nog steeds regen, modder, zoeken naar markeringen en je best doen om te blijven staan. Dus i.p.v. afdalen naar de "Sea of Sand" sla ik rechtsaf naar het hotel. 00:00 sta ik onder de douche. Ik ga zelfs twee keer want na de eerste keer rook ik nog het riool!

Alles, echt alles was doorweekt. Water stond in de rugzak. Batterijen waren verpakt in plastic, maar dreven in het water, ze begonnen zelfs al te roesten. Er zaten nog wat spullen in een sealbag. Ook deze waren vochtig. Enige wat nog droog was waren spullen in een oud agu zakje En dan de regenkleding. Gore-tex jas en broek. Die waren ook niet bestand tegen dit weer. Onder jas en broek was het net zo nat als daarbuiten. Voor dit soort weer blijkt dat toch een eenvoudig wegwerp regencapeje de ideale oplossing. Zit nu ook standaard in mijn rugzak.

Zondag 2 november
De volgende ochtend flink balen! Ook de derde keer een DNF, maar gezien de omstandigheden de juiste keuze voor mij. Uiteindelijk bereiken er 9 van de 54 starters de finish binnen de cuttoff tijd. Een uur na de cuttoff kwam er nog een 10de loper binnen. Maar ze zijn streng, hij is wordt niet gezien als finisher. Later toen we samen met hem als clubje DNF-ers nog wat zaten na te praten hebben we hem buiten de organisatie om toch tot finisher verklaard. In de uitslag als DNF, zonder de medaille, geen finisher t-shirt, maar met het respect van ons, de deelnemers.

DNF, BTS170K 2019