Grand Raid de Reunion 2010, La diagonale des fous.
21/24-10-2010
Grand Raid de Reunion 2010 ook wel La
diagonale des fous genoemd is een non-stop trail op het bergachtige en vulkanische
eiland Reunion. De versie van 2010 was 163 kilometer door
de bergen met 9643 meter hoogteverschil. Het parcours ging diagonaal over het
eiland van zuid(Cap Méchant) naar noord(Saint-Denis ,Stade de la Redoute) en bestaat
voornamelijk uit GR paden. De wedstrijd kent een limit van 66 uur.
Réunion is een eiland in Afrika ten oosten van Madagaskar en ten westen van
Mauritius. Het is een Frans overzees departement. Op 11 uur vliegen vanaf Parijs. Omdat
Réunion een Frans departement is, maakt het deel uit van de Europese Unie en betaal je er
gewoon met de euro. Het heeft ongeveer 735.000 inwoners, die hun oorsprong vinden in
Afrika, Azië, Madagaskar en Frankrijk. Er zijn twee grote bergmassieven met als hoogste
toppen de Piton des Neiges (3.069 meter) en de nog werkende vulkaan Piton de la Fournaise
(2.631 meter). De laatste grote vulkaanuitbarsting dateert van 1986. Sindsdien zijn er
regelmatig kleinere uitbarstingen geweest. Centraal
op het eiland liggen drie uitgedoofde vulkaankraters: Cirque de Mafate, Cirque de Cilaos
en Cirque de Salazie. De wanden van de cirques rijzen wel 1.000 meter steil omhoog. Het
parcours van 2010 loopt door alle drie de cirques.
Start vrijdag 21-10-2010, na de controle van
de verplichte items: koplamp, reserve batterijen, fluit, reddingsdeken, rugzak, 2 liter
water, regenjas en sporttape is het wachten op het startschot. Iets na 22:00 is het zover
2555 deelnemers beginnen aan de Grand Raid. Er zullen er uiteindelijk 1444 de eindstreep
halen. 43% is uitgestapt of was te laat bij een van de controleposten.
De eerste 2 kilometer gaan over het asfalt
daarna de suikerriet velden en vervolgens de jungle. De eerste uitdaging is de beklimming
van de vulkaan. In het donker omhoog van 17m naar 2350m in 24km. Langzaam maakt de jungle
plaats voor struikgewas en wordt het kouder en kaler. De eerste uitvallers liggen naast
het pad. Ingepakt in hun reddingsdeken. Gevallen, bebloede hoofden, knieën en benen. Ik
kom zonder problemen boven. Aan de kraterrand dan de verrassing. De grond begint te
grommen even later zie je de lavabrokken rondspatten. Een van de nevenkraters is actief
geworden in de vroege ochtend van de 22 oktober. Ik heb drie keer de tijd genomen om naar
dit natuurgeweld te kijken. Bij verzorgingspost Foc Foc(2350m) kijken ik nog eens om. Ik
kan de eruptie niet meer zien maar de hemel is helemaal oranje.
Na 30 kilometer, 7h20m onderweg, bereiken we het maanlandschap van de Plaine des
Sables. Hier groeit niets. Zwarte bodem met overal rotsblokken. Het gaat vervolgens 5
kilometer lang over vlak terrein. Alleen jammer dat er zoveel stenen op het pad liggen.
Meermaals zie ik ze niet maar trap er tegen aan. En dat voel je. Na de Plaine des Sables
(2300m) een kleine klim naar de Plaine des Remparts. De kleur van de paden is intussen van
zwart veranderd in steenrood. Pracht gezicht in combinatie met de grijs en geelgroene
struiken. Nu naar Oratoire Ste Thérèse ( 2400m). Niet zoveel hoogtemeters tussen de
Plaine des Sables en Oratoire Ste Thérèse. Een kleine 250 over 7 kilometer . Vanaf
Oratoire Ste Thérèse gaat het naar La Plaine des Cafres. Een vruchtbare streek met
groene weiden gelegen tussen het imposante massief van de Piton des Neiges ( 3069 m ) en
het maanlandschap van de vulkaan. Hier grazen ook de koeien inclusief bel. Stukje Alpen in
de tropen. Van La Plain des Cafres gaat het via Mare à Boue (1594m) over moeilijk
begaanbare paden, lopen met handen en voeten, door de jungle naar Forêt de Bélouve. Een
oud en bijna onaangetast oerbos. Allerlei soorten boom-varens, klimplanten en korstmossen
geven een Jurassic Park gevoel. Mooi en mysterieus. Links en rechts van de paden
orchideeën, hortensia's, fuchsia's en meer planten waarvan ik de naam niet ken. Bij Gite
de Bélouve (1594m) begint de afdaling naar Hell-Bourg (970m). Een afstand van 3,5
kilometer en 600 meter dalen.
Vanaf Hell-Bourg (1000m) gaat het via Cap
Anglais (2157m) naar Caverne Dufour(2484m). Ofwel bijna 1500 meter stijgen over 10km. Bij
vertrek uit Hell-Bourg begint het te regenen en wordt het kouder en kouder. Het pad begint
modderig en hier en daar glad te worden. Langzaam omhoog door de vochtige met mist flarden
versierde jungle. Pracht gezicht. Pas vlakbij Caverne Dufour wordt het weer droog en warm.
De jas kan dan eindelijk weer uit. De omgeving is intussen totaal veranderd. Geen jungle
meer maar houtachtige schouderhoge struiken. Als ik achterom kijk zie ik nog de regenwolk
waar we net nog in liepen. Honderd meter lager lopen ze nog in de regen. Hier is het
gelukkig droog. Helaas nog steeds koud.
Na Cavere Dufour begint de afdaling naar
Cilaos(1220m) via Le Bloc(1387m). Aan deze kant van de berg is de temperatuur een stuk
aangenamer en het zweet begint weer te stromen. De eerst 5km afdalen van bijna 2500 meter
naar 1400 meter. Hier begon het voor mij moeilijk te worden. De knieën werden voelbaar en
bij elke stap kwam de pijn. Vanaf nu was het dan ook rustig afdalen en regelmatig even aan
de kant om de achteropkomers voorbij te laten.
Cilaos, 90km en 5121 hoogtemeters gedaan.
Ruim over de helft. Na 21h56m aankomst in de schemering in Cilaos stade. Tijd voor wat
bekers cola, koppen koffie en een bord macaroni met kip. Na 22h21m, vrijdag 22-10-2010
22:21, weer op pad. Op naar de Col du Taibit (2082m). Een afstand Cilaos van 10km met 1332 hoogtemeters. Maar eerste gaat het naar de Cascade
de Bras Rouge. Een waterval op 5 kilometer van Cilaos. Hier de beek over om vervolgens te
beginnen met de beklimming van de Col du Taibit (2082m). Echter een beek oversteken in het
donker is nog niet zo eenvoudig. Gevolg natte voeten. Daarom eerst droge sokken voordat ik
begin aan de beklimming. Halverwege de beklimming nog een verzorgingspost. Hier staan ook
een aantal veldbedden. Maar een poging om een uurtje te rusten mislukt. Terwijl ik lig
willen de benen verder. Na 10 minuten dan ook al weer op pad. Op naar de Col du Taibit.
Vanaf Col du Taibit(2082m) de Cirque de
Mafate in en via Marla(29h56m), Trois Roches(32h13m), Roche Plate (34h07m), Ilet
Orangers(36h24m), Deux Bras(aankomst 40h05m, vertrek 40h29m) en Dos D'Ane naar La
Possesion(10m). Aankomst in La Possesion 47h03m. Een afstand van veertig kilometer waarbij
we afdalen van 2082 meter naar 10 meter. Ondertussen ook nog 2220 meter klimmen. Op het
heetst van de dag. Na de verzorgingspost in l'Ilet des Orangers (116km en 7135
hoogtemeters) is het 10km naar de volgende verzorgingspost in Deux Bras. Dit in de
gloeiende zon en geen beschutting. Onderweg komen dan ook verschillende deelnemers zonder
water te zitten. Een deelnemer zie ik naast de weg liggen. Aan het zuurstof en verzorgd
door hulpverleners die net met de helikopter zijn gebracht. Meermaals zorgen deelnemende
eilandbewoners voor water door balderen op elkaar te leggen waarop er water van de
bladeren af gaat stromen. De bidons en camelbags kunnen weer worden gevuld. De laatste
kilometer naar Deux Bras komen we bij een beek en is er weer voldoende water. Meermaals
moeten we de beek over voordat we eindelijk bij Deux Bras zijn. Tijdens de afdaling zijn
mijn bovenbenen verbrand. Dit merk ik pas na vertrek uit Deux Bras. Zodra de zon er maar
even op scheen kwam de pijn. Daarom direct na vertrek uit Deux Bras een mooie plek in de
schaduw opgezocht om te wachten op de wolken die dagelijks rond het midden van de middag
de cirques in trekken. Zo ook vandaag. Na een half uur kon ik weer op pad.
Na 47 uur, zaterdag
23-10-2010 21:03, kom ik aan La Possession en begint de ellende. Mijn Frans is minimaal en het Engels bij de vrijwilligers van de organisatie
is ook minimaal. Komt nog bij dat na 47 uur zonder slaap mijn hersens ook niet optimaal
meer werken. Gevolg ik dacht dat ik was gefinished en de organisatie dacht dat ik wilde
opgeven. Dit werd pas duidelijk toen ik de parkeerplek waar ik had afgesproken met mijn
vrouw niet kon vinden. Toen ik bij de organisatie ging vragen waar de parkeerplek was
bleek deze 20km verderop te zijn. Toen werd ook duidelijk dat ik niet wilde opgeven en is
de molen gaan werken om mijn weer als actieve loper in het systeem te krijgen. Mijn blaren
zijn door het stil zitten behoorlijk opgezwollen en ik besluit ze daarom te laten
doorprikken. Echter de EHBO was een grote chaos. Uiteindelijk heb ik mijn blaren zelf
geprikt. Ook bij de EHBO geen woord engels. Door gebruikte spullen uit de prullenbak te
halen kon ik duidelijk maken wat ik aan materiaal wilde hebben. Dan eindelijk na
meer dan 5 uur oponthoud weer op pad. Intussen
meer dan 52 uur onderweg en geen
wedstrijdspanning meer in mijn lijf. Ik vervolg nu als meelopende toeschouwer mijn weg. En
wat voor weg. Het begint met 5km kwelling voor mijn voeten. De Chemin de Anglais, na meer
dan 5 uur bijna niet lopen en versgeprikte blaren een martelgang. De 5km basalt blokken
liggen er sinds 1767. Na bijna 240 jaar nog steeds niet kapot te krijgen. Over de 5km van La Possession naar Grande Chaloupe
heb ik uiteindelijk bijna 8 uur gedaan. Na 47h03 was ik in
La Possession en na 54h50m kom ik aan in Grande Chaloupe. Onderweg op de
Chemin de Anglais nog wat hazeslaapjes gedaan.
In Grande Chaloupe heb ik een tijdje gewacht
tot het licht werd. Ik wilde de laatste beklimming rustig aan doen en goed kunnen zien
waar ik mijn voeten moest zetten. Was achteraf niet nodig geweest. Een groot deel van de
beklimming naar Saint-Bernard ging via asfalt. Na Saint-Bernard weer de bossen in en zijn
het weer technische paden. Drie en half uur na aankomst Grande Chaloupe bereik ik
Colorado. Volgende en laatste halte is nu de finish in Saint-Denis (Stade de la Redoute).
Anderhalf uur later kom ik daar aan. Zondag 24-10-2010 iets voor 10 uur in de ochtend.
Finish in 59h56m09s.
De afstand was niet
nieuw voor mij, het hoogteverschil had ik me geestelijk op voorbereid. Echter de kwaliteit
van de paden had ik te positief ingeschat. Daar had in mijn knieën beter op moeten
trainen.
De Grand Raid was
paradijselijk maar zwaar. Over lava-velden, door oerbossen, prachtige creoolse dorpjes en
een aantal keer de beek over. Wonderbaarlijke flora. Elk dal weer anders. Elke col weer
anders. Geen vlakke stukken en hoofdzakelijk
bergpaden. Ofwel bij elke stap is het zoeken naar een plek om je voet neer te zetten.
Overdag lukt dat prima maar in het donker wordt dat iets lastiger. Daar waar mogelijk
hardlopen voor de rest stevig doorstappen. Pracht parcours. Tijdens de beklimming van de
vulkaan begint deze dan ook nog eens te
grommen en spuit gloeiende lava uit een van zijn nevenkraters. Wat een ervaring. Kortom
het was een prachtig, paradijselijk maar zwaar avontuur.